مدیرسا: سردار شهیدعلیرضا نوری در پنجم بهمن ماه ۱۳۶۵ و در جریان عملیات کربلای ۵ به شهادت رسید. بسیاری از سایت ها و خبرگزاری های رسمی روز شهادت وی را ۹ بهمن ماه اعلام نموده اند، اما در گفت وگویی که با حاج محمداسماعیل کوثری، فرمانده لشکر ۲۷ محمد رسول الله (ص) در دفاع مقدس انجام دادیم، ایشان پنجم بهمن ماه ۶۵ را بعنوان روز شهادت سردار نوری معرفی کردند.
به گزارش مدیرسا به نقل از ایسنا، روزنامه «جوان» در ادامه نوشت: گفت وگوی ما را با سردارکوثری به مناسبت شهادت علیرضا نوری در بهمن ماه ۱۳۶۵ پیش رو دارید.
از کجا با شهید نوری آشنا شدید؟
حدود سال ۶۲ بنده مسئول عملیات سپاه منطقه ۱۰ کشوری یا سپاه تهران بودم. شهید نوری هم فرمانده ناحیه ابوذر را که یکی از ناحیه های اصلی تهران بود، برعهده داشت. به لحاظ کاری با هم ارتباط نزدیکی داشتیم و از همان زمان با ایشان آشنا شدم. البته بعدها فهمیدم شهید نوری مقاطعی هم در لشکر ۲۷ حضور پیدا کرده بود، اما این حضور به صورت گم نام بود، بدین سبب باید بگویم آشنایی اصلی بنده با ایشان از همان سال ۶۲ رقم خورد.
همین شناخت تان از ایشان هم موجب شد که نوری را بعنوان جانشین لشکر ۲۷ منصوب کنید؟
من سال ۶۴ فرمانده لشکر ۲۷ شدم. اسفند سال قبلش حاج عباس کریمی فرمانده لشکر ۲۷ در عملیات بدر به شهادت رسید و من هم از اوایل سال ۶۴ فرمانده لشکر شدم. شهید نوری تقریباً از اواخر سال ۶۴ به جنوب آمد و وارد لشکر ۲۷ شد. همانطور که شما هم اشاره کردید، نوری را از قبل می شناختم و با توانایی ها و خصوصیات اخلاقی اش آشنایی داشتم. نوری یک شخصیت منحصربه فرد بود. هم در رده های فرماندهی سپاه و هم در میان برخی مسئولان کشوری فرد شناخته شده ای به شمار می آمد. وقتی به جنوب آمد، همسر و فرزندانش را با خودش آورد و در اندیمشک ساکن شدند. پس از والفجر ۸ نوری مسئول ستاد لشکر ۲۷ شد و تا عملیات کربلای یک همین سمت را برعهده داشت. پیش از کربلای ۵ بنده ایشان را بعنوان جانشین لشکر معرفی کردم. چند نفری به این انتصاب اعتراض کردند، اما به هر حال نوری جانشین لشکر شد تا اینکه در عملیات کربلای ۵ به شهادت رسید.
اعتراض این افراد به جانشینی شهید نوری چه علتی داشت؟
خب بعضی دوستان، شهید نوری را نمی شناختند و از توانایی ها، تجربیات و سابقه اش در سپاه، جبهه و جنگ خبر نداشتند. شهید نوری سال ۵۲ بعنوان تکنیسین در راه آهن مشغول شده بود. مقارن با انقلاب کارهای انقلابی انجام داده و پس از انقلاب و تأسیس سپاه به عضویت سپاه درآمده بود. به صورتی به سپاه مأمور شده بود. خودش ترجیح می داد در سپاه باشد، اما به هر حال به صورت رسمی کارمند راه آهن هم بود. خلاصه نوری از نخستین روزهای جنگ وارد جبهه ها می شود و در ماجرای شکست حصر سوسنگرد نقش ایفا می کند. در چند عملیات دیگر هم حضور پیدا می کند تا اینکه در عملیات والفجر مقدماتی یک دستش قطع می شود. مدتی برای درمان به تهران می رود و در بسیج راه آهن تهران و همین طور ناحیه ابوذر مسئولیت می گیرد تا اینکه از سال ۶۴ با خواست خودش باردیگر به مناطق جنگی برمی گردد. البته اینطور نبود که از زمان مجروحیتش تا سال ۶۴ ارتباطش کاملاً با جبهه قطع شود. نوری حتی در مقطع عملیات خیبر، لشکر ابوذر را تشکیل می دهد و همراه این لشکر به عملیات ورود می کند. همین طور مقطعی به جبهه رفت و آمد می کند تا اینکه از سال ۶۴ دیگر خانواده را هم می آورد و کلاً در جنوب مستقر می شود. همانطور که عرض کردم، برخی دوستان که از سوابق ایشان خبر نداشتند به جانشینی اش در لشکر اعتراض کردند. در وضعیت جنگی هم فرصت نبود که در مورد نوری و سوابقش توضیح بدهیم. خلاصه شهید نوری با آن اخلاق و منش والایی که داشت، کم کم موجب شد همان آدم هایی که اعتراض می کردند از گفته های خودشان پشیمان شوند و نوری را با جان و دل دوست داشته باشند و حرفش را بخوانند و اطاعت کنند.
لشکر ابوذر را که شهید نوری تشکیل داد یک یگان مقطعی بود؟
بله، مقطعی بود. در عملیات بزرگ و سرنوشت ساز، چون روزهای عملیات طولانی می شد، استان هایی که امکانش را داشتند، تیپ یا لشکرهای احتیاط تشکیل می دادند تا در تداوم عملیات ورود و به لشکرهای خط شکن کمک کنند. مثلاً لشکر ۴۱ ثارالله به فرماندهی شهیدسلیمانی در مقاطعی لشکر یا تیپ های احتیاط داشت. همین طور سایر لشکرهایی که امکانش را داشتند در مقاطع مختلف لشکر احتیاط تشکیل می دادند. در زمستان سال ۶۲ مقارن با عملیات خیبر شهید نوری لشکر ابوذر را بعنوان احتیاط لشکر ۲۷ تشکیل داد. این لشکر تحت نظر لشکر ۲۷ به فرماندهی شهید همت بود. به صلاحدید شهید همت هم باید وارد عملیات می شد که شد. عمر لشکر ابوذر در همان یکی دو ماه عملیات خیبر بود، اما به هر حال یک تجربه مدیریتی خوب برای شهید نوری آن هم در وضعیت جنگی و عملیاتی به حساب می آمد.
از شهیدنوری بعنوان رئیس ستاد لشکر ۲۷ چه خاطراتی در ذهن دارید؟
ایشان یک فرد واقعاً وظیفه شناس بود. در یک کلام «رزمنده مخلصی» بود که انجام وظایفش را به هر چیز دیگری ترجیح می داد. قبلاً عرض کردم که یک دستش را در والفجر مقدماتی از دست داده بود. در همان مقطع ریاستش در ستاد لشکر یک روز ماشینش چپ کرد و دست دیگرش از کتف لطمه زیادی دید. البته خودش راننده نبود یک برادر دیگری رانندگی می کرد. خلاصه نوری مجروح شد، اما رضایت نداد به خانه اش در اندیمشک برود. خانه اش فاصله کمی با ستاد لشکر داشت، اما نرفت و همانجا در ستاد لشکر به صورت درازکش کارهایش را انجام می داد. یادم است تلفن را تا نزدیکی محل استراحتش کشیده بود و از همانجا هماهنگی ها و کارهای ستادی لشکر را انجام می داد.
قبلاً که با همرزمان شهید نوری گفتگو می کردیم، بسیاری از نورانیت و تعبد ایشان تعریف می کردند. شما ایشان را چطور آدمی شناختید؟
شهید نوری آدم عجیبی بود. از آن دست رزمنده هایی بود که نماز شبش ترک نمی شد. به مسائل اخلاقی و سفارش های دینی با وسواس زیادی عمل می کرد. مثلاً مراقب بود حتی یک کلام غیبت از دهانش خارج نشود یا کسی پیش ایشان غیبت نکند. مخصوصاً به رعایت بیت المال خیلی تاکید داشت. با نیروهایش در نهایت تواضع رفتار می کرد. همین رفتارها سبب شده بود همه او را دوست داشته باشند و همان افرادی که عرض کردم به جانشینی اش اعتراض می کردند از گفته هایشان پشیمان شوند.
گفته می شود شهید نوری مسئولیت مهمی را در راه آهن قبول نکرده بود تا ارتباطش با جبهه حفظ شود. شما در جریان این مساله بودید؟
اصلاً این ماجرایی که شما می گویید جلوی من صورت گرفت. یک روز آقای رسول زاده مسئول دفتر فرمانده وقت سپاه به من زنگ زد و گفت آقای سعیدی کیا (وزیر وقت راه) تماس گرفته و گفته است که حکم نوری را بعنوان جانشین راه آهن سراسری زده است. از من خواسته بودند نوری را تسویه کنم و به تهران برگردانم تا سمتش را تحویل بگیرد. نوری را خواستم. ایشان آمد و تا موضوع را شنید، حکم را با دستش گرفت و نگاهی به آن انداخت. از آنجائیکه آدم اخلاق مدار و مؤدبی بود، چندبار پوزش خواست و چون یک دست نداشت، حکم را به دندانش گرفت و آنرا پاره کرد. بعد مقابل چشم های متعجبم اظهار داشت: من به اینجا (جبهه) نیامده ام که برگردم. اگر می خواستم مسئولیت بگیرم، در همان تهران می ماندم و به اینجا نمی آمدم. ماند و کمی بعد هم به شهادت رسید.
شهیدنوری چند فرزند داشت؟
ایشان دو پسر و یک دختر داشت. بسیار کم به خانه شان می رفت، اما همان زمان کمی هم که به خانه می رفت اهتمام می کرد تمام وقتش را صرف خانواده کند. کاراته باز بود و با دو پسرش کاراته کار می کرد و با هم زورآزمایی می کردند و کلنجار می رفتند. یادش بخیر آدم واقعاً باصفا و دوست داشتنی بود.
شهادت ایشان چطور اتفاق افتاد؟
در عملیات کربلای ۵ من تاکید داشتم که شهیدنوری بعنوان جانشین لشکر در قرارگاه تاکتیکی بماند و هماهنگی بین فرماندهی و گردان ها را انجام بدهد. روز هفتم یا هشتم عملیات بود که ایشان به قرارگاه تاکتیکی آمد و قسمم داد که اجازه بدهم به خط مقدم برود. همان جایی که بودیم منطقه جنگی به شمار می رفت و خالی از خطر نبود، اما او اصرار داشت به نوک پیکان درگیری برود. دو سال از من بزرگ تر بود، اما چنان قسمم داد و اصرار کرد که نتوانستم روی حرفش حرفی بزنم. منتها تاکید کردم که فقط یک شب باید در خط مقدم باشی و همان یک شب کارهایت را انجام بدهی و بامداد پس از نماز باردیگر به قرارگاه برگردی. ایشان هم پذیرفت و رفت. شب چهارم بهمن ماه رفت و کارهای مهندسی خط و کارهای دیگری را که به او سپرده بودم، انجام داد و با بی سیم با هم در ارتباط بودیم. طبق قرارمان ایشان بامداد پنجم بهمن ماه همراه برادر ایرجی که راننده وسیله نقلیه شان بود قصد بازگشت می کنند، اما وقتی می خواستند از روی پل کانال ماهی عبور کنند، دشمن آنها را با گلوله خمپاره مورد هدف قرار می دهد و ایرجی شهید می شود. بچه هایی که شاهد ماجرا بودند، تعریف می کنند که نوری با همان یک دستش شهید ایرجی را به جایی که خودش نشسته بود، انتقال می دهد و خودش پشت فرمان می نشیند، اما چند متری بیشتر نرفته بود که گلوله دیگری به ماشین شان می خورد و نوری هم به شهادت می رسد.
اگر از شما بخواهیم سردار شهید علیرضا نوری را در یک جمله تعریف کنید، آن جمله چیست؟
انسان انقلابی، متعهد و به تمام معنا ولایتمدار. یک رزمنده شجاع و طالب شهادت که خودش داوطلبانه به استقبال شهادت رفت و آسمانی شد.
منبع: مدیرسا
