رئیس اتحادیه کارگران قراردادی و پیمانی با ابراز امیدواری از تصویب رقم سبد معیشت کارگران در جلسه امروز کمیته دستمزد، از شورای عالی کار خواست تا دستمزد سال ۱۴۰۰ را با درنظر گرفتن شرایط زندگی کارگران و بازنشستگان به شکلی تعیین کند که رضایت خاطر و رفاه حداقلی آنها را به همراه داشته باشد.
فتح اله بیات در گفت و گو با ایسنا، اظهار نمود: اگر امروز کمیته دستمزد به جمع بندی نهایی درباب سبد معیشت کارگران نائل شود و شرکای اجتماعی و نمایندگان گروه کارفرمایی، کارگری و دولت به توافق برسند، اساسا نتیجه بهتری از مذاکرات مزد خواهیم گرفت و نگرانی خاطر جامعه کارگری از تاخیر در تعیین دستمزد و موکول شدن آن به روزهای پایانی سال را شاهد نخواهیم بود.
وی افزود: باتوجه به فشار و بار روانی که جامعه کارگری هر سال در مورد رقم دستمزد با آن مواجه می باشد، انتظار داریم که امروز هزینه سبد معیشت را مشخص کنند تا از جلسات بعد به بحث دستمزد ورود نماییم.
بیات با اعلان اینکه کارگران هیچ گاه دنبال عدد و رقم و درصد افزایش مزد نبوده و نیستند، اشاره کرد: آن چیزی که برای جامعه کارگری اهمیت دارد حفظ قدرت خرید است و به همین دلیل تاکید داریم که سبد معیشت کارگران طوری تعیین شود که منطبق با بندهای یک و دو ماده ۴۱ قانون کار باشد.
به گفته رئیس اتحادیه کارگران قراردادی و پیمانی، در بحث نرخ تورم که بند یک ماده ۴۱ به آن اشاره دارد، مراجع رسمی آمار دقیق را در اختیار اعضای شورای عالی کار گذاشته اند و درباب سبد معیشت که موضوع بند دو ماده ۴۱ است، قیمت کالاها در بازار و هزینه های زندگی کارگران به اندازه کافی گویا است.
وی با اعلان اینکه خیلی از اقلام خوراکی و مصرفی از سبد معیشت کارگران حذف گردیده است، اظهار داشت: متاسفانه برخی اقلامی که شاید در گذشته هزینه زیادی به زندگی کارگران تحمیل نمی کرد و با آن امرار معاش می کردند امروز در حال حذف شدن از سبد معیشت است. خرید گوشت و مرغ و مواد پروتئینی پیش کش، کارگران و بازنشستگان دیگر توان خرید میوه و پنیر هم ندارند.
این مقام مسئول کارگری با تاکید بر اینکه رکود و تورم و کاهش ارزش پول ملی ربطی به کارگر ندارد و کارگران حداقل بگیر، تنها به امرار معاش و گذران زندگی امید بسته اند، اظهار داشت: از کسانی که دستمزد کارگران را تعیین می کنند می خواهیم تنگ نظری نکنند و با سخاوت بیشتر درباب دستمزد تصمیم بگیرند. کارگران صدقه نمی خواهند و دنبال رفاهیات نیستند بلکه نگران هزینه های درمان، مسکن، اجاره بها و مواد خوراکی هستند که به سبد معیشت آنها افزوده می شود.
