به گزارش مدیرسا حدود یک سال از واردات هتل های کپسولی به ایران می گذرد، اما از آنها نه در فرودگاه ها اثری دیده می شود و نه در شهرهایی که قرار بود مستقر شوند. حالا مدیر گردشگری کانون جهانگردی و اتومبیلرانی می گوید: هتل های کپسولی (وارداتی) به انبار فرستاده شده اند.
به گزارش مدیرسا به نقل از ایسنا، ۲۴ خردادماه سال ۱۳۹۹ وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی از رونمایی نخستین نمونه‌ی هتل کپسولی وارداتی به ایران آگاهی داد و اعلام نمود که این کپسول ها به همت کانون جهانگردی و اتومبیلرانی به کشور وارد شده و مقرر است تحت نظارت این کانون در استان های مختلف کشور بعنوان شکل جدیدی از مراکز اقامتی استفاده گردد.
در همان خبر از هادی سجادی راد، مدیر گردشگری و صنایع دستی کانون جهانگردی و اتومبیلرانی نقل شده بود که در فاز اول مقرر است ۲۰۰ دستگاه از این هتل های کپسولی در شهرهای مختلف از جمله، تهران، مشهد، اصفهان، شیراز و تبریز راه اندازی شود تا بعنوان یک محل اقامت و استراحت کوتاه مدت برای گردشگران مورد استفاده قرار گیرد.
علی اصغر مونسان ـ وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی ـ نیز در مراسم رونمایی خصوصی از نمونه این هتل ها اظهار داشته بود: یکی از مزایای این اماکن اقامتی این است که موجب تحول در اکو کمپ ها خواهد شد و بعنوان یک محل اقامتی مناسب و بصرفه می تواند در اماکنی مانند کمپ های مختلف، فرودگاه ها، پایانه های مسافربری، راه آهن و… در اختیار گردشگران قرار گیرد.
واردات این هتل های کپسولی در شرایطی که صنعت گردشگری با همه گیری ویروس کرونا گرفتار چالش های اقتصادی بسیار شده و تا آن وقت از حمایت مالی بهره مند نشده بود، انتقادهای زیادی را متوجه وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی کرد. واردکنندگان این هتل ها معتقدند بودند استفاده از این کپسول ها برای گردشگری مزیت اقتصادیست و به محیط زیست کمک خواهدنمود.
برنامه کانون جهانگردی و اتومبیلراتی طبق آن چه در مراسم رونمایی این کپسول ها اعلام گردید تولید پنج هزار کپسول در داخل کشور در فاصله شش ماه تا دو سال با الگوگیری از نمونه های وارداتی و استقرار آنها در بیش از ۸۰ نقطه شناسایی شده بود.
آن زمان حواشی زیادی درباره هزینه ارزی که برای واردات انبوه این محصول صرف شده بوجود آمد، با این وجود نه از تعداد هتل های کپسولی وارداتی آماری داده شد و نه از هزینه ارزی که صرف خرید آنها شده بود. در مردادماه ۹۹ حسین اربابی ـ مدیرعامل کانون جهانگردی و اتومبیلرانی ایران ـ در مصاحبه ای واردات گسترده هتل کپسولی به ایران را تکذیب نمود و اظهار داشت که حدود ۱۰ مورد از این هتل ها توسط بخش خصوصی به کشور وارد و رونمایی شده است. اما در شهریورماه ۹۹ سجادی راد، مدیر گردشگری و صنایع دستی کانون جهانگردی و اتومبیلرانی درباره تعداد هتل های کپسولی واردشده به کشور اظهار داشت: فقط پنج کپسول وارد شده و مقرر است در فرودگاه استفاده شوند.
سوای این که هنوز بطور دقیق معین نیست چه تعداد از هتل های کپسولی به کشور وارد شده و چه میزان ارز برای آنها هزینه شده است، حالا سرنوشت نامعلوم کپسول های واردشده و خط تولید داخلی وعده داده شده مساله است.
حسین اربابی ـ مدیرعامل کانون جهانگردی و اتومبیلرانی ایران ـ درباره سرنوشت هتل های کپسولی اطلاعات زیادی نمی دهد؛ فقط در گفت وگویی کوتاه با ایسنا به چنین جملاتی بسنده می کند: هر چیز جدیدی را برای مردم و مسؤولان بخواهید جا بیاندازید، آن قدر سختی و مشقت دارد که حد و حساب ندارد. مثلا آخرین رفت و برگشت های ما با جامعه هدف فرودگاه ها به بیش از ۵۰ جلسه رسید.
هادی سجادی راد ـ مدیر گردشگری و صنایع دستی کانون جهانگردی و اتومبیلرانی ـ نیز درباره سرانجام کپسول های واردشده به ایسنا می گوید: پنج یونیت در وزارت گردشگری نمایش داده شد که ظرفیت ۱۰ نفر را داشت. ما از ابتدا هم بنای واردات نداشتیم. آن پنج یونیت هم حالا در انبار هستند.
او گِره کار هتل های کپسولی را که قرار بود خط تولید داخلی داشته باشند و در کمپ های کویری، فرودگاه و بیمارستان مستقر شوند در خارج از این کانون می بیند و توضیح می دهد: بنا به درخواست شرکت فرودگاه ها، نمونه ای از محصول واردشده را در ساختمان اداری آن مستقر کردیم، چون بسیاری از رؤسای فرودگاه ها هفتگی در آن مکان حضور دارند و به این شکل، کپسول ها در معرض دید آنها قرار می گرفت. خیلی از رؤسای فرودگاه ها کار را دیده اند و بسیار مشتاق اند. اگر موانع را در سیستم خودمان برطرف نماییم آمادگی داریم حداقل در پنج فرودگاهی که از شروع امر مدنظرمان بود آنها را مستقر نماییم، اما بروکراسی اداری که وجود دارد، متاسفانه اذیت می کند.
او یادآوری می کند: نگاه مان درباره هتل کپسولی ارائه سرویس لاکچریِ گرانقیمت نبوده است. از روز اول هم گفته ایم در تمام دنیا زیرساخت اقامتی ارزان وجود دارد.
سجادی راد اضافه می کند: وقتی می خواهید سرویسی را با قیمت اقتصادی در اختیار مخاطبان قرار دهید، طبیعتا چارچوب های اقتصادی پروژه متفاوت می شود. مثلا در طرح توجیهی هتل های کپسولی، هزینه ای که در نظر گرفته شده برای اقامت مصرف کننده در ساعت اول ۲۵ تا ۳۰ هزار تومان بود که مبلغ آن با افزایش ساعت اقامت بصورت پلکانی کاهش پیدا می کرد، بطوریکه پس از چهار ساعت، هزینه به پنج هزار تومان به ازای هر ساعت اقامت می رسید.
او درباره این که چرا با وجود بروکراسی فرودگاه ها، این پروژه ـ همانطور که در روز رونمایی گفته شده بود ـ بوسیله مراکز و یا اماکن دیگر پیگیری نشد، می گوید: ما با بیمارستان ها هم مذاکراتی داشتیم، با توجه به این که در ابتدای امر خیلی استقبال کردند؛ چونکه برای ساماندهی همراهان بیماران خیلی می توانست موثر باشد، ولی وقتی وارد کار شدیم با عدم همکاری این بخش ها مواجه شدیم.
سجادی راد تاکید می کند: نگاه ما تسهیل گرانه است. این کار را بعنوان منبع درآمد درنظر نگرفته ایم. هدف این است باگ هایی که در سیستم اقامتگاهی کشور وجود دارد با نگاه حمایتی وزارتخانه برطرف شود، ولی از نظر دستگاه های دیگر اگر پروژه ای سودآوری داشته باشد وارد آن می شوند. دغدغه خدمات دهی وجود ندارد. اگر منافع زیادی داشته باشد همراهی می کنند.
او ادامه می دهد: دغدغه خدمات دهی باید وجود داشته باشد، چون درحال حاضر ۱۵ سرویس خدماتی اقامتی نسبت به استاندارد جهانی عقبیم. باید این سرویس ها در فرودگاه ها و حتی به مراکز درمانی اضافه شود. در کشورهای دیگر معمولا مشکل اقامت کمتر وجود دارد، ولی در ایران حتی اقامت همراه بیمار مساله است. مسؤولان یکی از بیمارستان ها اذعان می کردند از ساعت ۱۲ شب به بعد باید از بین درخت ها همراهان بیمار را پیدا و از محوطه بیمارستان خارج کنند. حتی وقتی در بیمارستان را می بندند بامداد می بینند همان افراد از دیوار وارد محوطه بیمارستان شده اند، چون جایی برای اقامت ندارند. وقتی با همان مجموعه درمانی برای استقرار این سیستم اقامتی ارزان صحبت می نماییم می گویند بودجه نداریم، بعد که ما وارد عمل می شویم و می خواهیم زیرساخت این اقامت را برای آنها تامین نماییم، متوجه می شویم مشکل اصلا بودجه نبوده است. این پروژه فعلا در چنین گیر و دارهایی گرفتار است.
مدیر گردشگری و صنایع دستی کانون جهانگردی و اتومبیلرانی در پاسخ به این پرسش که چطور یک وزارتخانه (میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی) قدرت و نفوذ برای استقرار این چند کپسول و یا راه اندازی خط تولید آنرا ندارد؟ اظهار می کند: در بیشتر شئونات کشور زمانی که موضوع بین دو شخصیت حقوقی مستقل مطرح می شود، حتی زمانی که منافع مشترک دارند و همسو هستند، این امکان همچنان مطرح است که دغدغه مشترک نداشته باشند.
سجادی راد درباره این که درحال حاضر روی تولید چه تعداد هتل کپسولی برنامه ریزی شده است؟ می گوید: هتل کپسولی مثل تولیدات دیگر نیست، بر طبق پروژه ای که تعریف می شود این آمادگی وجود دارد تعداد مورد نظر تولید و در اختیار گذاشته شود. مثلا طی مذاکراتی که با شرکت فرودگاه ها داشتیم قرار شد در پنج فرودگاه، ۱۰ هتل کپسولی مستقر شود.
او درباره شرکت هایی که ساخت را باید انجام دهند نیز توضیح می دهد: در همان روزهای نخست بوسیله معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری برای تولید این محصول در داخل اطلاع رسانی انجام دادیم. چند شرکت دانش بنیان مراجعه کردند و گفتند دو ماه دیگر نمونه هایی را ارائه می دهند، اما بیشتر در حد حرف بود، چون بعد تلفن شان را هم جواب ندادند. شرکت های دیگر اما مطالعاتی را انجام دادند و حتی کارخانه هایی را که می توانند مواد اولیه تولید کنند نیز شناسایی کرده اند. الان تمام اجزای خط تولید در داخل برقرار است، ولی آن شرکت دانش بنیان یک عدد مشخص برای تولید نیاز دارد تا کار را شروع کند، این که محصولی تولید شود و مستقیم به انبار برود که منطقی نیست.
مدیر گردشگری و صنایع دستی کانون جهانگردی و اتومبیلرانی در پاسخ به این پرسش که آیا قبل از واردات چنین محصولی، مطالعه و نیازسنجی در داخل انجام شده بوده و اگر این طور بوده چرا هنوز سایر بخش ها متقاعد نشده اند و چرا هنوز پس از یک سال در هیچ کجا این هتل های کپسولی مستقر نشده است؟ می گوید: برای این که نگاه مان متفاوت می باشد. نیاز نبود پیش از واردات صحبت شود. لازم بود ابتدا تلنگر وارد شود. البته آن تلنگر به بدنه جامعه یا ذی نفعان وارد شد، اما نگاه مان با آن هایی که باید همراه می شدند، متفاوت می باشد. ما فکر می نماییم آنها توجیه هستند و حتی نمونه هایی را در کشورهای دیگر دیده اند، اما وقتی می خواهیم کار را با هم شروع نماییم، توقع دارند مطابق استانداردهای آنها عمل نماییم و مواردی مثل حق الارض و حق السهم طلب می کنند.
سجادی راد در پاسخ به این که آیا می توان نتیجه گرفت که این پروژه به لحاظ اقتصادی جذاب نبوده است؟ اظهار می کند: پروژه زمانی که تعریف می شود جدول های اقتصادی دارد که میزان سرمایه گذاری اولیه، هزینه بهره برداری سالانه و درصد سود برای سرمایه گذاری در آن مشخص است. به هر حال باید کاری نماییم که شرکت دانش بنیان در آخر متضرر نشود. مثلا در پروژه های عمرانی یا شهرداری ها برای ترغیب بخش خصوصی حداقل باید ۴۰ درصد سود درنظر گرفته شود که سرمایه گذار را وارد کار کند. اما نظر شرکت فرودگاه ها این بود که حداقل سود ۲۵ درصد باشد. با این شرایط هیچ سرمایه گذاری وارد نمی شد. با این وجود، شرکت های دانش بنیان را متقاعد کردیم که هر پروژه دانش بنیانی لزوما به تولید حجم زیادی پول ختم نمی گردد و در حقیقت مقرر است یک خدمات جدید ارائه شود. تمام اهتمام مان را گذاشتیم که این شرکت دانش بنیان را همراهی نماییم اما فضای کلی همراه نیست و طرف های مقابل با وجود این که در نامه های شان ابراز تمایل می کنند، اما در مذاکره و عمل به نقطه مشترک نرسیده ایم.
منبع: modirsa.ir
