به گزارش مدیرسا رییس اتاق ایران و روسیه اظهار داشت: ما به شدت نیازمند سرمایه گذاری در بخش انرژی هستیم که با بهره گیری از ظرفیت سازمان شانگ های می توانیم شرایط انجام اینگونه از سرمایه گذاری ها را فراهم نماییم.
هادی تیزهوش تابان در گفتگو با خبرنگار مهر در مورد وضعیت ایران در سازمان شانگهای، گفت: سازمان همکاری شانگهای یکی از بزرگ ترین سازمان همکاریهای منطقه ای در جهان است؛ کشورهای عضو این پیمان، روی هم بیش از ۴۰ درصد از جمعیت جهان را می سازند و ۲۸ درصد از تولید ناخالص جهان هم، در کشورهای عضو این پیمان تولید می شود. دست کم سه عضو این پیمان -چین، هند و روسیه – در بین قدرت های برتر اقتصادی امروز جهان قرار دارند که پیش بینی می شود تا دهه های آینده، جایگاه آنها از این منظر بهبود هم پیدا کند. پیمان شانگهای پیمانی عمدتا اقتصادی فرهنگی بوده و جنبه امنیتی آن ضعیف تر است، اما قابلیت آنرا هم دارد که به یک معاهده چند جانبه در مقابل سازمان ناتو بدل شود.
رئیس اتاق تجاری مشترک ایران و روسیه اضافه کرد: پذیرفته شدن ایران در سازمان همکاریهای شانگهای می تواند در امتداد قرارداد راهبردی میان ایران و چین باشد که فضا و الزامات لازم را برای اجرای این معاهده ۲۵ ساله، فراهم آورد. چین از یک سو متقاضی نفت ایران است و از دیگر سو، مسیری امن برای تجارت کالا از شرق به غرب به وجود می آورد. از جانب دیگر انعقاد قرارداد راهبردی با روسیه که خبر آن نیز گاهی از طرف مقامات دو کشور عنوان می شود، می تواند تکمیل کننده این پازل باشد.
وی افزود: همکاریهای اقتصادی در این سازمان در سه گروه اساسی تعریف شده است که شامل افزایش سطح تجاری، همکاری بانکی و باشگاه مشترک انرژی می شود.
پیشینه اقتصادی سازمان شانگهای
تابان در ادامه به پیشینه اقتصادی سازمان شانگهای اشاره نمود و اظهار داشت: چارچوب توافقنامه همکاری اقتصادی کشورهای عضو پیمان، اولین بار در نشست مورخ ۲۳ سپتامبر ۲۰۰۳ تهیه و به امضا رسید. در این جلسه رییس دولت چین پیشنهاد کرد که برنامه بلندمدتی برای تشکیل منطقه آزاد تجاری در سازمان تهیه شود. وی در این پیشنهاد ضمناً چندین راه حل کوتاه مدت برای افزایش سطح تجاری در بین کشورهای عضو ارائه داد. یکسال بعد از این نظر، در ۲۳ سپتامبر ۲۰۰۴، سندی شامل یکصد برنامه مشخص برای افزایش سطح تجاری میان کشورهای عضو به امضا رسید. در نشست مسکو مورخ ۲۵ اکتبر ۲۰۰۵، دبیرکل سازمان اعلام نمود که پروژه های مشترک سازمان در حوزه انرژی دارای اولویت بالا هستند. این پروژه ها شامل کشف، استخراج و بهره برداری از حوزه های نفت و گاز، و استفاده مشترک اعضا از منابع آب شیرین هستند.
وی اضافه کرد: دستاورد مهم دیگر این جلسه توافق برای تشکیل شورای مشترک بانکی بین کشورهای عضو سازمان بود. هدف از تشکیل این شورای مشترک بانکی تسهیل در فراهم کردن سرمایه مورد نیاز برای اجرای پروژه های مشترک سازمان عنوان شده است. در پی این توافق، اولین گردهمایی شورای مشترک بانکی سازمان همکاری شانگهای در ۳۰ نوامبر ۲۰۰۶ در پکن پایتخت چین اجرا شد. متعاقب آن، کنفرانس بین المللی «سازمان همکاری شانگهای: دستاوردها و دیدگاه ها» در شهر آلماتی پایتخت قزاقستان اجرا شد. در این کنفرانس، نماینده وزارت خارجه روسیه اعلام نمود که روسیه فکر بنیان گذاشتن تشکیلاتی بین المللی با نام «باشگاه انرژی» را در سر می پروراند. دولت روسیه مجدداً در نشست سازمان در نوامبر ۲۰۰۷ در مسکو بر عزم خود برای تشکیل این باشگاه انرژی تاکید کرد.
کاهش اثرات تحریم با بهره گیری از ظرفیت های شانگهای
رئیس اتاق تجاری مشترک ایران و روسیه افزود: بدین سبب با در نظر گرفتن شرایط فعلی کشور مشخص می شود که پیوستن به سازمان شانگهای می تواند یک فرصت طلایی برای اقتصاد ایران باشد. اقتصاد کشور بیش از هر زمانی نیازمند توسعه صادرات غیرنفتی است تا بتواند از یک سو کاهش درآمدهای نفتی را جبران و از طرف دیگر تولید ناخالص ملی را افزایش دهد.
وی اضافه کرد: همین طور برای انجام مبادلات تجاری با مشکل تحریم های بانکی مواجه می باشد که پیوستن به این سازمان و بهره مندی از همکاریهای بانکی شاید بتواند در کاهش فشارهای ناشی از این تحریم ها اثرگذار واقع شود.
تابان گفت: از طرف دیگر در زمینه انرژی نیز کشور ما به شدت نیازمند به سرمایه گذاری در حوزه های کشف، استخراج و بهره برداری از حوزه های نفت و گاز است که عضویت در این سازمان، می تواند شرایط را برای جذب و انجام اینگونه از سرمایه گذاری ها بیشتر فراهم آورد.
زیرساخت های لازم تولیدی و تجاری باید ایجاد شود
رئیس اتاق تجاری مشترک ایران و روسیه اظهار داشت: البته در این راستا نکات اساسی و مهمی وجود دارد که باید با جدیت به آنها پرداخته شود چونکه در غیر این صورت پیوستن ایران به این سازمان، دیگر یک فرصت طلایی نخواهد بود و دستاورد چندانی در بر نخواهد داشت.
وی اضافه کرد: اول آنکه آیا هدف ایران از پیوستن به این سازمان فقط انجام یک حرکت برمبنای مسائل امنیتی و سیاسی است و یا اهداف اقتصادی در آن، بصورت هم تراز با سایر اهداف در نظر گرفته شده است و به آنها نیز پرداخته خواهد شد. بررسی رفتارهای چند سال اخیر و سوابق پیوستن ایران به پیمان نامه های همکاری منطقه ای، بیان کننده آن بوده است که اهداف اقتصادی پیوستن به چنین معاهدات بین المللی بیش از آنکه اقتصادی باشد، سیاسی بوده است و پس دستاورد اقتصادی چندانی در بر نداشته است.
تابان افزود: مسئله دیگری که باید به آن پرداخته شود و با نکته سنجی و دقت فراوان مد نظر قرار گیرد آنست که عضویت در اینگونه از پیمان های همکاری اصولاً به صورتی تمرین پیوستن به اقتصاد آزاد در ابعاد کوچک تر بوده و در اساس با سیاست های خودکفایی و پشتیبانی از تولید داخلی در تضاد است، اما می توان با برنامه ریزی و اولویت بندی و در نظر گرفتن نقاط قوت و ضعف داخلی، نقطه بهینه و تعادلی را در اتخاذ دو سیاست ایجاد کرد.
وی اظهار داشت: مسئله بعدی آنست که زمانی پیوستن به این معاهدات معنا و توجیه پیدا خواهدنمود که طرفین معاهده یا پیمان نامه از لحاظ تجاری و اقتصادی در حالت تعادل و هم تراز باشند برای اینکه در غیر این صورت طرف ضعیف تر دستاورد مطلوبی را به دست نخواهد آورد.
رئیس اتاق تجاری مشترک ایران و روسیه اشاره کرد: بدین سبب ضرورت دارد با مطالعه، اولویت بندی و برنامه ریزی متناسب با ظرفیت های این سازمان، زیرساخت های لازم تولیدی و تجاری را ایجاد و سپس زمینه را برای رشد و توسعه اقتصادی کشور فراهم نماییم.
منبع: مدیرسا
